Szczątki mamuta znalezione na budowie S17 w pobliżu Zamościa. Naukowcy są zachwyceni!

Na stanowisku w Łabuniach odkryto fragment ciosu oraz kości miednicznej, które – według wstępnych ustaleń – należą do dwóch osobników mamuta włochatego (Mammuthus primigenius).

PRZECZYTAJ: Schron z II wojny światowej na trasie budowy S17. Czy coś z niego zostanie? [ZDJĘCIA]

Odkrycie ma ogromne znaczenie naukowe i regionalne, a badania nad szczątkami prowadzi zespół naukowców z UMCS w Lublinie, złożony z przedstawicieli Instytutu Archeologii UMCS – dr. hab. Marcina Szeligi, dr. Rafała Niedźwiadka oraz studentów Adriana Sankiewicza i Adriana Leśniewskiego, we współpracy z mgr. Karolem Standzikowskim i dr. hab. Przemysławem Mroczkiem, prof. UMCS z Instytutu Nauk o Ziemi i Środowisku UMCS w Lublinie, a także z firmą Archeologiczna Pracownia Badawcza THOR oraz Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad. Całość przedsięwzięcia realizowana jest pod nadzorem zamojskiej delegatury Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków, reprezentowanej przez konserwatora Wiesława Komana.

– Podczas badań ratowniczych odkryliśmy dwie nietypowe kości zwierzęce, zalegające płytko pod powierzchnią ziemi. To fragment ciosu oraz miednicy, najprawdopodobniej należące do dwóch różnych mamutów. Choć są w złym stanie, ich znaczenie naukowe jest nie do przecenienia – to jedno z nielicznych znalezisk tego typu na Lubelszczyźnie – komentuje dr hab. Marcin Szeliga.

Kości były mocno pokruszone, dlatego wydobyto je wraz z otaczającym osadem, a następnie przetransportowano na Wydział Nauk o Ziemi i Gospodarki Przestrzennej UMCS, gdzie są przechowywane w warunkach umożliwiających dalsze badania.

PRZECZYTAJ TEŻ: 

W kolejnych etapach zaplanowano zaawansowane analizy archeozoologiczne, datowanie szczątków oraz badania geologiczne osadów, w których spoczywały. Naukowcy chcą jednoznacznie określić taksonomię znalezisk i osadzić je w kontekście czasowym. Jeśli stan zachowania na to pozwoli, podejmą także próbę konserwacji kości z myślą o ich ewentualnej ekspozycji.

– Wstępne ekspertyzy sugerują, że mamy do czynienia z plejstoceńską megafauną. Co ciekawe, oba szczątki występują blisko siebie, co może wskazywać na ich celowe zdeponowanie przez człowieka. Choć możliwa jest redepozycja w wyniku działalności erozyjnej czy rolniczej, nie wyklucza to kulturowego charakteru złożenia – informuje dr hab. Przemysław Mroczek.

Zaangażowanie naukowców w prace nad znaleziskiem stanowi doskonały przykład współpracy uczelni z otoczeniem społecznym i gospodarczym, a także podkreśla potencjał naukowy UMCS w Lublinie.