Mariusz Gadomski

Zdziwił się, gdy na pytanie, czy ma sympatię, odpowiedziała, że jest jeszcze za mała, by zadawać się z chłopakami. No, nie żartuj. Serio? - uśmiechnął się krzywo, po czym nie czekając, co odpowie, rzucił się na dziewczynkę i zaczął „wprowadzać ją w dorosłe życie”, zdzierając z niej ubranie. Próbowała mu się wyrwać, ale był od niej silniejszy. Zrobiło jej się niedobrze, bała się, że zaraz zemdleje. Znikąd ratunku...

Zanim wycelował do kobiety i nacisnął spust rewolweru, przed oczami przeleciały mu, niczym na przyspieszonym filmie, dwa ostatnie lata. Pomyślał o błękitnym niebie, które z wolna zasnuwało się chmurami, coraz ciemniejszymi i cięższymi. A kiedy oddał strzał i zobaczył ją wijącą się na podłodze w przedśmiertnych konwulsjach, stwierdził, że inaczej być nie mogło. Gradowe chmury sprowadziły nawałnicę.

Księżyc niczym latarnia oświetlał mu drogę. Idąc przez podwórze, ostrożnie stawiał kroki, żeby przypadkowy hałas kogoś nie zbudził, bądź nie zaalarmował psów. Otworzył wrota do stodoły i wślizgnął się do środka. Wiedział, że tu go znajdzie. Z powodu panujących w ostatnich dniach upałów, wiele osób sypiało w stodole zamiast w nagrzanych słońcem domach.